Lefebvre [ləfε:'vʀ], Georges, francuski povjesničar (Lille, 6. VIII. 1874 – Boulogne-Billancourt, Hauts-de-Seine, 28. VIII. 1959). Diplomirao je povijest i geografiju na Sveučilištu u Lilleu 1898., potom radio kao gimnazijski nastavnik u Cherbourgu, Tourcoingu, Lilleu, Orléansu i Parizu. Pošto je 1924. doktorirao, bio je profesor na sveučilištima Clermont-Ferrand (1924–28), Strasbourg (1928–35) i Sorbonne (1935–45), pri kojem je osnovao te vodio Institut za povijest Francuske revolucije (1937–45). Bio je i urednik časopisa Povijesni anali Francuske revolucije (Annales historiques de la Révolution française) od njegova pokretanja 1932. do smrti. Trajnu preokupaciju Francuskom revolucijom postavio je objavljenom doktorskom disertacijom Seljaci sa sjevera tijekom Francuske revolucije (Les Paysans du Nord pendant la Révolution française, 1924), proširivši potom, pod utjecajem Luciena Febvrea i Marca Blocha, pristup i problematikom kolektivnih mentaliteta, ponajprije u utjecajnoj studiji Veliki strah 1789 (La Grande Peur de 1789, 1932), u kojoj je seljačke nemire iz rane faze revolucije tumačio u kontekstu akutne nestašice hrane i masovne panike prouzročene glasinama o aristokratskoj uroti. Pritom ipak nije odbacio tradicionalnije historiografsko strukturiranje, npr. u biografiji Napoleon (Napoléon, 1935) gdje je marksistička nagnuća nastojao pomiriti s uravnoteženom interpretacijom Napoleonova lika i političke baštine. Marksističku interpretaciju problematike Francuske revolucije (»buržoaski« korijeni revolucije, naglasak na klasnom sukobu, perspektiva »odozdo«) slijedio je i u knjigama Osamdeset deveta (Quatre-vingt-neuf, 1939), o uzrocima revolucije, zbog »subverzivnosti« spaljivanoj u tzv. Vichyjevskoj Francuskoj, te opsežnoj sintezi, popularnoj i među širim čitateljstvom, Francuska revolucija (La Révolution française), koju je prvo napisao u suradnji s Raymondom Guyotom i Philippeom Sagnacom (1930), a poslije sam revidirao i proširio (1951).
