Lepetić, Zvonko (Zvonimir), hrvatski glumac (Berane, Crna Gora, 17. XI. 1928 – Split, 4. I. 1991). Od 1939. živio je u Sarajevu, gdje je polazio Dramski studio te od 1953. glumio u Narodnom pozorištu. Glumio je u kazalištima u Kopru, Subotici, Nišu, Bujama, Zadru i Šibeniku; stalni član ansambla splitskoga HNK-a 1963–68., a potom, kao slobodni umjetnik do umirovljenja 1983., nastupao u Dramskom kazalištu »Gavella«, Teatru &TD, Dubrovačkim ljetnim igrama i Splitskom ljetu. Istaknuo se kao Broj 7 (Reginald Rose, Dvanaest gnjevnih ljudi, 1959), Lacroix (Georg Büchner, Dantonova smrt, 1969), Josina (Pero Budak, Klupko, 1971), Puljo (Ivo Brešan, Predstava Hamleta u selu Mrduša Donja, 1971), Stric (Slobodan Novak, Izgubljeni zavičaj, 1984), Parapuš (Ivan Bakmaz, Šimun Cirenac, 1989) i Kancelar (Witold Gombrowicz, Ivona, kneginjica burgundska, 1989). Na filmu od 1966 (Konjuh planinom u režiji Fadila Hadžića), prvu zapaženiju ulogu ostvario je u filmu U gori raste zelen bor (1971) Antuna Vrdoljaka, a svoje dvije jedine glavne uloge u filmovima Ludi dani (Nikola Babić, 1977) i O pokojniku sve najljepše (O pokojniku sve najlepše, Predrag Antonijević, Srbija, 1984). Uglavnom se pojavljivao u epizodnim, karakternim ulogama »ljudi iz naroda«, u rasponu od snalažljivih osoba do tragičnih i tragikomičnih likova, a kadikad i negativnih, nastupivši u više od 100 igranih filmova, TV filmova i serija u Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini, Srbiji i Makedoniji. Zapaženiji su mu nastupi u filmovima Ljubav i poneka psovka (1969) i Mećava (1977) A. Vrdoljaka, Predstava Hamleta u Mrduši Donjoj Krste Papića (1973), Okupacija u 26 slika (1978) Lordana Zafranovića, Visoki napon (1981) i Veliki transport (1983) Veljka Bulajića, Balkanski špijun (1984) Dušana Kovačevića i Božidara Nikolića, kao i u TV filmovima U mreži (1972), Sitne igre (1981) i Tamburaši (1982) Marija Fanellija te u Čovjek koji je znao gdje je sjever a gdje jug (Nedim Đuherić, TV Sarajevo, 1989). Široku je popularnost stekao ulogama u TV serijama Kuda idu divlje svinje (1971., kao šofer Ljubo) i Kapelski kresovi (1975–76., kao ekonom Brko), obje u režiji Ivana Hetricha, Vrdoljakovoj Prosjaci i sinovi (1972., prikazana 1984), Čovik i po (Daniel Marušić, 1974), Punom parom (M. Fanelli, 1978–80) i Putovanje u Vučjak (Eduard Galić, 1986–87) te dječjima Jelenko (Obrad Gluščević, 1981) i Lažeš, Melita (Milivoj Puhlovski, 1984).
