Moretti [~re't:i], Nanni (puno ime Giovanni), talijanski filmski redatelj, scenarist i glumac (Brunico, 19. VIII. 1953). Isprva kinoamater; 1976. režirao je prvi profesionalni film Ja sam autarh (Io sono un autarchico), prvo u nizu komičkih djela prožetih nefikcionalnim i nenarativnim elementima u kojima politički angažirano ironizira talijanske (ponajprije rimske) građanske, ali i ljevičarske krugove, tumačeći do 1989. u pet filmova stalni lik Michelea Apicelle; za komediju Zlatni snovi (Sogni d’oro, 1981) nagrađen je na festivalu u Veneciji, a Misa je gotova (La messa è finita, 1985) Srebrnim medvjedom na festivalu u Berlinu. Status međunarodno najpoznatijega talijanskog redatelja 1990-ih stekao je dvama autobiografskim filmovima, Dragi dnevniče (Caro diario, 1993), nagrađenim za režiju u Cannesu, i Travanj (Aprile, 1998), u kojima dnevnički skicira autorske i intimne preokupacije, potvrdivši ga osvajanjem Zlatne palme u Cannesu za intimističku Sinovu sobu (La stanza del figlio, 2001), dramu o psihijatru koji u nesreći izgubi sina. Metafilmske postupke koristio je i u filmovima Kajman (Il caimano, 2006) i Moja majka (Mia madre, 2015), u kojima u fikcijskom obliku uspjelo zaokružuje svoje autorske poetičke sastavnice i političke preokupacije. Autobiografizam filmova osnažuje tumačenjem glavnih uloga u skoro svim svojim filmovima. Ostali važniji filmovi: Ecce bombo (1978), Izravni udarac (Palombella rossa, 1989), Habemus Papam (2011), Tri kata (Tre piani, 2021), Sunce budućnosti (I'll sol dell'avenire, 2023).
