Piccoli [pikɔli'], Michel, francuski glumac (Pariz, 27. XII. 1925 – Saint-Philbert-sur-Risle, 12. V. 2020). Iz obitelji talijanskih useljenika, glumu je studirao u Parizu, a karijeru otpočeo polovicom 1940-ih u pariškim kazalištima, gdje je glumio rjeđe nakon filmskoga debija (1949). Na filmu više od deset godina ostao u epizodnim ulogama; prvu značajniju ulogu dobio je u Doušniku (Le Doulos, 1962) Jean-Pierrea Melvillea. Sigurna muževna nastupa, savršene dikcije, u ranijoj dobi djelujući znatno zrelije, pretežito je nastupao u ulogama suvremenih, urbanih osoba, vrlo često deziluzioniranih cinika (koji time prikrivaju osjetljivost) iz buržujskoga, često dekadentnog, intelektualnog, ali i kriminalnoga okruženja, u djelima najpoznatijih redatelja modernističkog ili političkoga filma, a posebno je značajan kao omiljeni glumac Luisa Buñuela u njegovim francuskim filmovima – Smrt u vrtu (La Mort en ce jardin, 1956), Dnevnik jedne sobarice (Le Journal d’une femme de chambre, 1963), Ljepotica dana (Belle de jour, 1967), Mliječna staza (La Voie lactée, 1969), Diskretni šarm buržoazije (Le Charme discret de la bourgeoisie, 1972), Fantom slobode (Le Fantôme de la liberté, 1974). Najistaknutiji francuski karakterni glumac 1960-ih i 1970-ih, za ulogu u filmu Skok u prazno (Salto nel vuoto, 1979) Marca Bellocchija nagrađen je u Cannesu, a za Čudnu aferu (Une étrange affaire, 1981) Pierrea Granier-Deferrea u Berlinu. Glumio je u približno 150 filmova, a zapaženije su mu uloge u filmovima istaknutijih redatelja: Jeana Renoira (French Can-Can, 1955), Jean-Luca Godarda (Prijezir – Le Mépris, 1963; Strast – Passion, 1982), Alaina Resnaisa (Rat je završen – La guerre est finie, 1966; To nije sve – Vous n'avez encore rien vu, 2012), Agnès Varde (Stvorenja – Les créatures, 1966; Sto i jedna noć Simona Filma – Les Cent et une nuits de Simon Cinéma, 1995), Jacquesa Demyja (Djevojke iz Rocheforta – Les Demoiselles de Rochefort, 1966; Soba u gradu – Une chambre en ville, 1982), Marca Ferrerija (Dillinger je mrtav – Dillinger è morto, 1969; Audijencija – L'udienza, 1971; Veliko žderanje – La Grande bouffe, 1973; Ne diraj bijelu ženu – Touchez pas la femme blanche, 1975), Claudea Sateta (Sitnice koje čine život – Les Choses de la vie, 1969; Maks i lopovi – Max et les ferailleurs, 1970), Claudea Chabrola (Razmetna desetljeća – La décade prodigieuse, 1971; Krvavi pir – Les noves rouges, 1973), Bertranda Taverniera (Razmažena djeca – Enfants gâtés, 1977), Louisa Mallea (Atlantic City, 1980; Milou u svibnju – Milou en mai, 1990), Jacquesa Doillona (Razmetna kći – La fille prodigue, 1981; Puritanka – La puritaine, 1986), Leosa Caraxa (Zla krv – Mauvais sang, 1986; Holy Motors, 2012), Jacquesa Rivettea (Nepoznato remek-djelo – La belle noiseuse, 1991; Ne laćajte se sjekire – Ne touchez pas la hache, 2007), Manoela de Oliveire (Zabava – Party, 1996; Vraćam se kući – Je rentre à la maison, 2001; Čarobno zrcalo – Espelho mágico, 2005; Uvijek prekrasne – Belle tojours, 2006), Raúla Ruiza (Genealogija zločina – Généalogies d'un crime, 1997; Toga dana – Ce jour-là, 2003) i Nannija Morettija (Habemus Papam, 2011).
