Piero della Francesca [piε:'ro de'l:a franče'ska] (pravo ime Pietro di Benedetto dei Franceschi), talijanski slikar i teoretičar (Borgo San Sepolcro, danas Sansepolcro, između 1410. i 1420 – Borgo San Sepolcro, pokopan 12. X. 1492). Glavni protagonist umbrijske škole quattrocenta. Učenik i suradnik Domenica Veneziana (freske u koru crkve sv. Egidija u Firenci, 1439., uništene). Formirao se pod utjecajem Masaccia, F. Lippija i P. Uccella. Proučavajući geometriju i matematiku te raspravu O slikarstvu L. B. Albertija, došao do novih spoznaja o volumenu, proporcijama ljudskoga tijela i perspektivi koje je primjenjivao u svojim djelima, a teorijski obrazložio u traktatu O perspektivi u slikarstvu (De prospectiva pingendi, 1474–82). Svijetlim i ponešto hladnim koloritom slikao je jednostavne i monumentalne kompozicije izgrađene u geometrijski čvrstim oblicima. Likove i portrete snažno izraženih osobnosti stavljao je u prostor oblikovan s pomoću perspektive. U najznačajnija djela ubrajaju se: Majka Božja milosrdna okružena svecima (1442–62), Kristovo krštenje (1448–50), zavjetna freska Sigismonda Pandolfa Malateste u crkvi sv. Franje (tzv. Tempio Malatestiano) u Riminiju (1451), ciklus od osam monumentalnih fresaka Legende o pravom Križu u crkvi sv. Franje u Arezzu (1451–66), Bičevanje Krista (oko 1460), portreti urbinskoga vojvode Federica da Montefeltra i njegove žene Battiste Sforza (1461–72). Utjecao na Antonella da Messinu, Giovannija Bellinija te svoje učenike Melozza da Forlìja, L. Signorellija, Perugina.
