Stănescu [stəne'sku], Nichita, rumunjski pjesnik (Ploieşti, 31. V. 1933 – Bukurešt, 13. XII. 1983). Završio studij na Filološkom fakultetu u Bukureštu. God. 1960–73. bio urednik u književnim časopisima (Gazeta literară, Luceafărul, România-literară). Stănescuovo se pjesništvo može podijeliti na nekoliko razdoblja. U prvom prevladavaju ljubavne pjesme (zbirke Smisao ljubavi – Sensul iubirii, 1960., i Vizija osjećaja – Viziunea sentimentelor, 1964). Drugo razdoblje njegove stvaralačke zrelosti započinje zbirkom Pravo na vrijeme (Dreptul la timp, 1965) i u njem se mijenja vizija prostora i vremena. Istomu razdoblju pripada zbirka 11 elegija (11 Elegii, 1966), koja se smatra najboljom Stănescuovom knjigom, te zbirka Neriječi (Necuvinte, 1969). Elegije su zapravo filozofsko-lirske definicije određenih koncepata egzistencije; u njima prevladava tema patnje zbog podijeljenosti, pjesnik čezne za primarnim jedinstvom. Posljednjemu razdoblju, nazvanom i lirikom hladnoće, pripadaju zbirke Veličanstvenost hladnoće (Măreţia frigului, 1972), Epica Magna (1978), Nesavršena djela (Opere imperfecte, 1979), Čvorovi i znakovi (Noduri si semne, 1982). Sveukupna Stănescuova lirika oscilira između svjetla i tame, iluzije i stvarnosti, stanja budnosti i sna. Modernitet i vrijednost njegove lirike u originalnoj je poetskoj viziji i pjesničkom jeziku. Stănescu eksperimentira sa semantičkim lirizmom pomoću simbola, mijenja smisao prividno apstraktnim sintaktičkim strukturama, mijenja gramatičku vrijednost riječi. Dobitnik je više nagrada: Društva rumunjskih pisaca, Herderove nagrade (1975).
