Verhaeren [vεʀaʀε'n], Émile, belgijski pjesnik i dramatičar francuskog izraza (Sint-Amands, francuski Saint-Amand-les-Puers, 21. V. 1855 – Rouen, 27. XI. 1916). Bio odvjetnički pripravnik u Bruxellesu, potom se posvetio književnosti. Isprva pisao formalno strogu poeziju gotovo naturalističkoga duha, sa slikama rustičnih ambijenata (zbirka Flamanke – Les Flamandes, 1883) te stihove prožete mističnim ugođajem (Redovnice – Les Moines, 1886). Potom je prihvatio simbolizam u zbirkama pesimistična tona Večeri (Les Soirs, 1887), Porazi (Les Débâcles, 1888), Crne zublje (Les Flambeaux noirs, 1890), okrenuvši se ujedno posljednjom zbirkom slobodnomu stihu. Od početka 1890-ih do smrti pronositelj je zanosnog ekspresionizma (iako se u posljednjim zbirkama primiče neoklasicističkomu duhu), s čestim motivima belgijskog industrijskog i urbanoga krajolika ili domovine uopće, korespondirajući snagom poetskih vizija s V. Hugoom i W. Whitmanom: Halucinantna polja (Les Campagnes hallucinées, 1893), Varljiva sela (Les Villages illusoires, 1895), Polipski gradovi (Les Villes tentaculaires, 1895), Halabučne snage (Les Forces tumultueuses, 1902), Mnogostruki sjaj (La Multiple splendeur, 1906), Cijela Flandrija (Toute la Flandre, 1904–11). Sudbinu Belgije nakon izbijanja I. svjetskog rata opjevao je u antimilitarističkim stihovima zbirkâ Krvava Belgija (La Belgique sanglante, 1916) i Crvena krila (Les Ailes rouges, 1916). Intimističku stranu njegove poezije čine zbirke posvećene supruzi Sati osvita (Les Heures claires, 1896), Podnevni sati (Les Heures d’après-midi, 1905) i Večernji sati (Les Heures du soir, 1911). Njegove drame Svitanja (Les Aubes, 1898), Samostan (Le Cloître, 1900), Filip II. (Philippe II, 1901), Helena Spartanska (Hélène de Sparte, 1912) obilježene su simbolizmom i poetskom retorikom. Pisao je također zapažene likovne kritike i eseje.
