Weil [vεj], Simone, francuska knjževnica (Pariz, 3. II. 1909 – Ashford, Engleska, 24. VIII. 1943). Iz židovske obitelji. Predavala filozofiju u ženskim gimnazijama (1931–38), kratko bila tvornička radnica (1934–35) te sudjelovala u Španjolskom građanskom ratu (u anarhosindikalističkoj jedinici) 1936. Nakon njemačke okupacije Francuske otišla 1942. u SAD pa u Veliku Britaniju. Pisala je ispovjednu prozu i eseje o odnosu pojedinca i Boga, problemu i postizanju spasa, strahotama rata i totalitarizma, duhovnim nedostatcima modernog industrijskog društva, položaju obespravljenih slojeva. Ti su radovi prožeti moralnim idealizmom i kršćanskim misticizmom (premda Weil nikada nije formalno prešla na kršćanstvo) te su, objavljeni posmrtno, doživjeli velik odjek: Težina i milost (La Pesanteur et la grâce, 1947), Nadnaravna spoznaja (Connaissance surnaturelle, 1949), Ukorijenjenost (L’Enracinement, 1949), Iščekivanje Boga (Attente de Dieu, 1950), Radnički položaj (Condition ouvrière, 1951), Svesci (Cahiers, I–III, 1951–56), Potlačenost i sloboda (Oppression et Liberté, 1955).
