Eco [ε:'ko], Umberto, talijanski književnik i teoretičar (Alessandria, 5. I. 1932 – Milano, 19. II. 2016). Nakon rada iz područja srednjovjekovne književnosti Estetski problem u sv. Tome (Il problema estetico in S. Tommaso D’Aquino, 1956), 1960-ih bio je među vodećim sudionicima rasprave o kulturi neoavangarde kojoj je teorijski pridonio knjigom Otvoreno djelo (Opera aperta, 1962), primjenjujući teoriju informacije na pitanja dijalektičkih odnosa djela (moderne) umjetnosti i neograničenosti tumačenja. Bavio se analizom kulturnih pojava, od masovne i trivijalne do tzv. visoke književnosti u Apokaliptičari i integrirani (Apocalittici e integrati, 1964), te aktualnim događajima i običajima u Minimalni dnevnik (Diario minimo, 1963), S periferije carstva (Dalla periferia dell’impero, 1976), Sedam godina žudnje (Sette anni di desiderio, 1983) i dr. Kritički je razmatrao europske i svjetske književno-teorijske pravce. Medijski nazočan kao svestran publicist, međunarodni ugled stekao teorijskim raspravama: Odsutna struktura (La struttura assente, 1968), Rasprava o općoj semiotici (Trattato di semiotica generale, 1975), Znak (Segno, 1980), Semiotika i filozofija jezika (Semiotica e filosofia del linguaggio, 1984). Estetska pitanja te osobito pragmatiku i tumačenje teksta razmatrao je u knjigama Oblici sadržaja (Le forme del contenuto, 1974), Čitatelj in fabula (Lector in fabula, 1979), Granice tumačenja (I limiti dell’interpretazione, 1990). Svjetski glas stekao je romanom Ime ruže (Il nome della rosa, 1980), gdje dolazi do izražaja vješt spoj konvencija i stereotipa te književno poznavanje vrijednosti srednjovjekovlja. Uslijedili su romani Foucaultovo njihalo (Il pendolo di Foucault, 1988), Otok prethodnoga dana (L’isola del giorno prima, 1994), Baudolino (2000), Tajanstveni plamen kraljice Loane (La misteriosa fiamma della regina Loana, 2004), Praško groblje (Il cimitero di Praga, 2010), Nulti broj (Numero zero, 2015) te rasprave poput Potraga za savršenim jezikom u europskim kulturama (La ricerca della lingua perfetta nella cultura europea, 1993), Šest šetnji pripovjednim šumama (Sei passeggiate nei boschi narrativi, 1994), Kant i kljunaš čudnovati (Kant e l’ornitorinco, 1997), Otprilike isto: iskustva prevođenja (Dire quasi la stessa cosa: esperienze di traduzione, 2003), Povijest ljepote (Storia della bellezza, 2004), Rakovim korakom: vrući ratovi i medijski populizam (A passo di gambero: guerre calde e populismo mediatico, 2006), Povijest ružnoće (Storia della bruttezza, 2007), Konstruiranje neprijatelja i drugi prigodni eseji (Costruire il nemico e altri scritti occasionali, 2011). Književnim znanjem i spisateljskom vještinom Eco je postao jednom od intelektualnih ikona zapadne kulture potkraj XX. stoljeća.
