Petronijević, Branislav, srpski filozof i psiholog (Sovljak kraj Uba, 25. XI. 1875 – Beograd, 4. III. 1954). Studirao medicinu, filozofiju i psihologiju u Beču i Leipzigu, gdje je i doktorirao iz filozofije temom Ontološki dokaz za postojanje apsoluta (Der ontologische Beweis für das Dasein des Absoluten, 1897). Bio je profesor filozofije i psihologije na Velikoj školi i Univerzitetu u Beogradu do 1927., bavio se i empirijskom psihologijom, paleontologijom i biologijom. U disertaciji tvrdi da je dokaz spekulativan i da o njemu zaključujemo po iskustvu putem čistoga mišljenja i pojmova. Ontološki dokaz mora a priori pokazati nužnost apsolutnoga, tj. omogućiti zaključak o postojanju apsoluta. U spoznajnoj teoriji zastupnik je empirioracionalizma, po kojem je sve utemeljeno na principu apsolutnog objektivizma svijesti uz logički nužne istine u sebi. U relativizmu svijesti ističe nov metafizički sustav, u etici (posebno u teoriji sreće) zagovarao je malizam, svojevrsni indiferentizam i transcendentni optimizam. Kao pisac udžbenika, zaslužan je za populariziranje filozofije i znanosti. Glavna djela: Principi metafizike (Prinzipien der Metaphysik, I–II, 1904–11), Istorija moderne filozofije (1922), Osnovi teorije saznanja (1923), Osnovi psihologije za srednje i stručne škole (1926), Osnovi logike (1932), Psihologija (1937), Naučni spisi (1939).
