Bragaglia [braga'ļ:a], Anton Giulio, talijanski kazališni i filmski redatelj i kritičar (Frosinone, 11. II. 1890 – Rim, 15. VII. 1960). Iz obitelji fotografa (otac mu je bio direktor filmskog studija Cines), od 1906. radio je kao asistent u studiju Cines. Pripadnik futurističkog pokreta, definirao je tzv. teoriju fotodinamizma (Fotodinamismo, 1911) i objavio manifest futurističkog filma, a uređivao je više futurističkih časopisa. Kao filmski producent pokrenuo je 1916. studio Novissima-Film, u kojemu je režirao nekoliko filmova; ističe se protoekspresionistički Podla čarolija (Perfido incanto, 1917), a sačuvan je tek film Thaïs (1917). Galeriju Casa d’arte Bragaglia, posvećenu predstavljanju umjetničke avangarde, osnovao je s braćom u Rimu 1918., a 1922–36. vodio je nezavisnu eksperimentalnu kazalištu trupu Teatro Sperimentale degli Indipendenti, s izvedbama djela modernističkih pisaca, od Augusta Strindberga do Bertolta Brechta i Luigija Pirandella, režiravši pedesetak predstava; istodobno je vodio i kazališnu trupu Compagnia Spettacoli Bragaglia. Potom je 1937–43. bio ravnatelj kazališta Teatro delle Arti. Objavio je više knjiga o kazalištu, a poslije II. svjetskog rata režirao je dva dokumentarna filma te intenzivno pisao o umjetničkim, kazališnim, filmskim i kulturnim temama. I njegova mlađa braća bavila su se filmom: Arturo Bragaglia (1893–1962) kao filmski glumac, a Carlo Ludovico Bragaglia (1894–1998) kao filmski redatelj, zapažen po komedijama, i montažer (montirao je bratov posljednji i jedini zvučni igrani film Spuštena jedra – Velle ammainate, 1931).
