suglasnik (konsonant), glas koji se artikulira uz relativno veliku zaprjeku dahu kroz glasovni prolaz (suženje ili zatvor), za razliku od suprotne kategorije glasova, samoglasnika (vokala), kod kojih je taj prolaz relativno slobodan. Za razliku od vokala koji su uvijek oblik čistoga glasa, za konsonante je uvijek karakterističan šum (→ glas). U klasifikaciji suglasnika početni kriterij predstavlja tip zračnoga mehanizma koji se rabi pri njihovoj tvorbi. U većini se jezika za većinu razlikovnih glasova upotrebljava izlazni plućni zrak, no neki jezici (osobito u Africi) imaju i suglasnike koji se tvore s ulaznim plućnim zrakom (tzv. ingresive). Nakon određenja naravi zračnoga mehanizma u artikulacijskom opisu suglasnika, fonetičari se obično koriste trima osnovnim kriterijima za njihovu klasifikaciju: način i mjesto tvorbe te aktivnost glasnica (zvučni status). Za opis konsonantskoga sustava pojedinih jezika, kao i za klasifikaciju mogućih konsonantskih tipova u svj. jezicima rabe se konsonantske tablice, u kojima se u horizontalnim redovima obično prikazuju mogući načini tvorbe, npr. praskavi (okluzivi), tjesnačni (frikativi, spiranti), nosni (nazali), bočni (laterali), treptajni (vibranti), sliveni (afrikate) i dr. U vertikalnim stupcima uobičajeno je prikazati moguća mjesta tvorbe, pri čem se identificiraju suglasničke kategorije poput dvousnenih (bilabijalnih), zubnousnenih (labiodentalnih), alveolarnih (desničnih), palatalnih (nepčanih), velarnih, uvularnih (resičnih), faringalnih (ždrijelnih) i dr. Prema trećem kriteriju, aktivnosti glasnica, konsonanti mogu biti zvučni ili bezvučni, ovisno o tom titraju li glasnice pri njihovu izgovoru ili ne. Kod nekih je konsonanata konfiguracija govornoga prolaza takva da pogoduje spontanom ozvučenju pa se oni ubrajaju u tzv. sonante (→ sonant). Kod drugih suglasnika jezici se koriste razlikom između zvučnoga suglasnika i njegova bezvučnoga korelata u razlikovne svrhe. Tako, primjerice, u kategoriji dvousnenih okluziva većina jezika, uključujući hrvatski, razlikuje zvučni /b/ od bezvučnoga /p/, a u kategoriji velarnih okluziva razlikuje zvučni /g/ od njegova bezvučnoga korelata /k/.
Kombinacijom navedenih parametara dobiva se širok spektar mogućih konsonantskih tipova. Za svaki od njih postoji fonetski simbol Međunarodnoga fonetskog alfabeta (IPA), utvrđen konvencijama Međunarodnoga fonetskog društva (→ international phonetic association). Nijedan se jezik u svojem fonemskom inventaru ne koristi svim suglasničkim tipovima, nego samo ograničenim brojem, tipično između 20 i 30 razlikovnih suglasnika.
Iako se najčešće definiraju artikulacijski, suglasnici u fonologiji tvore prirodnu skupinu glasova, jer se na njih kao jedinstvenu kategoriju odnose mnoge zakonitosti u glasovnim promjenama te pravila o dopuštenim položajima i kombinacijama unutar sloga. Tako se suglasnici tipično javljaju na rubnim dijelovima sloga, a samo neke podkategorije suglasnika rjeđe mogu biti nositelji slogovne jezgre. (→ slog).
