Petrović, Goran, srpski književnik (Kraljevo, 1. VII. 1961 – Beograd, 26. I. 2024). Studirao je jugoslavenske i srpsku književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, radio kao knjižničar u Žiči, urednik nakladničke djelatnosti u Narodnoj biblioteci »Stefan Prvovenčani« (i njezina književnog časopisa Povelja 2003–10) u Kraljevu te urednik u nakladničkom poduzeću Službeni glasnik u Beogradu. Objavio je zbirke kratkih priča Saveti za lakši život (1989), Ostrvo i okolne priče (1996), Bližnji (2002) i Razlike (2006) te romane Atlas opisan nebom (1993), Opsada crkve Svetog Spasa (1997) i Sitničarnica »Kod srećne ruke« (2000., NIN-ova nagrada). Nedovršenu ciklusu Roman delta pripadaju romani Papir (sa vodenim znakom), Ikonostas (sveg poznatog sveta) (oba 2022) i Palata (na devet pogleda) (2024). Opus mu je jedan od vrhunaca srpske postmoderne proze; podjednako umješno pisao je povijesni roman, metafikcijsku historiografiju i kratku priču, spajajući postupke različitih pripovjednih praksi (intertekstualnost, metatekstualnost i zaokupljenost fenomenima čitanja i pisanja, kulturološka citatnost, fantastičnost i začudnost, prepletenost mitološkoga i povijesnoga). Odredivši vlastitu pripovjednu poziciju ponajprije iz vizure pasionirana čitatelja, eruditskim slojevima premreženima s fantastičnim ostvario je reprezentativnu srpsku inačicu magijskoga realizma pod utjecajem Milorada Pavića i Jorgea Luisa Borgesa. Objavio je i kratki roman (sentimentalnu »kino-novelu«) Ispod tavanice koja se ljuspa (2010), knjigu zapisa Pretraživač (2017), a izvedena su mu i dva dramska teksta (Skela, 2004; Matica, 2011); kratke je priče probrao u knjigama Sve što znam o vremenu (2003), Porodične storije (2011) i Unutrašnje dvorište (2018). Od 2018. redoviti član SANU-a, dobio je sve važnije književne nagrade u Srbiji, gdje je bio iznimno čitan (romani su mu izašli u više od 50 izdanja), a preveden je na većinu europskih jezika, kao i na arapski i perzijski.
