Stanojević, Stanoje, srpski povjesničar (Novi Sad, 24. VIII. 1874 – Beč, 30. VII. 1937). God. 1896. stekao doktorat u Beču. Bio je djelatnik Ruskog arheološkog instituta u Istanbulu te istodobno profesor u srpskoj gimnaziji u tom gradu (1898–99), potom docent (od 1900) i redoviti profesor (od 1903) na beogradskoj Visokoj školi te naposljetku izvanredni (od 1905) i redoviti profesor (od 1919) na Beogradskom univerzitetu. God. 1920. bio je izabran za redovitoga člana Srpske akademije nauka. Borio se u balkanskim ratovima (1912–13) i u I. svjetskom ratu. Nakon vojnog sloma Srbije emigrirao je u Rusiju, a potom u Francusku. Glavna djela: Vizantija i Srbi (I–II, 1903–06), Istorija srpskoga naroda (1908) i Istorija Bosne i Hercegovine (1909) te Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka (I–IV, 1925–29).
