Arkadije, Flavije (latinski Flavius Arcadius [fla:'wi·us arka'di·us]), istočnorimski car (Španjolska, oko 377 – ?, 1. V. 408). Sin cara Teodozija I. i njegov suvladar (august) na Istoku od 383. Nakon očeve smrti 395. Carstvo je trajno podijeljeno na dva dijela – Istočnorimsko (pod Arkadijem) i Zapadnorimsko (pod Arkadijevim bratom Honorijem). Potom provedenom podjelom prefekture Ilirika uspostavljena je povijesna granica Istoka i Zapada – dijeceze Dacija i Makedonija pripale su Arkadiju, a Panonija i Dalmacija Honoriju. Nezainteresiran i povodljiv car, upravljanje državom prepustio je savjetnicima – Rufinu (395), Eutropiju (395–399), Gainasu (399–400) te carici Eudoksiji (400–404), a od 404. Antemiju (404–408). Arkadijevu vladavinu obilježili su tenzije i česti sukobi istočnoga i zapadnoga dvora, kao i borba između najbližih mu suradnika. Iskoristivši slabost države, Goti predvođeni Alarikom su se pobunili i od 395. pljačkali Trakiju, Makedoniju, Tesaliju i Peloponez; mir sklopljen 397. održao se do 401. kada, moguće na poticaj Carigrada, Alarik odlazi na zapad gdje ratuje s Honorijem i njegovim generalom Stilihonom. Provala Huna preko Kavkaza, koji su od 395. pustošili Armeniju, istočnu Anatoliju i Siriju, zaustavljena je tek 398. Eutropijevim vojnim pohodom. Dvije godine poslije, ustankom carigradskih stanovnika protiv Gainasa, generala gotskoga podrijetla, kao i masakrom Gota koji je pritom uslijedio, započeo je proces suzbijanja utjecaja stranaca u istočnorimskoj vojsci. Borba između dvora predvođena caricom Eudoksijom i carigradskog patrijarha Ivana Zlatoustoga okončana je 404. patrijarhovim progonstvom; podjele nastale carevom odlukom okončao je tek njegov sin Teodozije II. dopustivši 438. povratak Ivanovih relikvija u Carigrad.
