coincidentia oppositorum [koincide'ncia op:ozito:'rum] (lat.), stjecište podudarnosti, jedinstvo suprotnosti. Pojam je uveo Nikola Kuzanski kao oznaku za Božju narav, odn. transcendenciju i beskonačnost. U Bogu se na metafizički način događa sjedinjenje svih suprotnosti zbog toga što je on s one strane razlikovanja između akta (zbiljnosti) i mogućnosti (potencije) te je podudarnost (coincidentia) između moći (posse) i biti (est). Načelo je bitno zbog prevladavanja, odn. kritike skolastičke logike, prema kojoj su granice spoznaje određene konačnošću, dok je coincidentia oppositorum jedinstvo u beskonačnosti u kojoj se suprotnosti permanentno poništavaju. U različitim varijantama taj se pojam javlja u većini panteističkih i dijalektičkih filozofskih nazora, od Heraklita, Plotina i Augustina, preko Eriugene, Bruna i Eckharta, do Schellingove filozofije identiteta i Hegelova pokušaja dijalektičkog ukidanja samog načela jedinstva suprotnosti.
