ekfonetska notacija (prema grč. ἐϰφωνεῖν: zaviknuti), vrsta bizantske naglasne notacije; osniva se na sustavu znakova kojima se označivao poseban, svečani, recitativno-pjevni način čitanja liturgijskih tekstova. Uvedeni potkraj IV. st., ekfonetski su znakovi potekli od grčkih prozodijskih akcenata, a prethode bizantskom neumatskom notnom pismu. Ekfonetska notacija sačuvala se u bizantskim rukopisima počev od IX. st. i održala, gotovo neizmijenjena, u rukopisnim evanđeljima do XIII. st. Od poč. XIV. st. nastale su neke promjene, a potkraj XV. st. smisao znakova postao je nerazumljiv. Sustav znakova srodnih bizantskoj ekfonetskoj notaciji nalazi se i u sirskim, armenskim i koptskim liturgijskim knjigama.
