eta (grčki ἦτα, ta; H, η).
1. Sedmo slovo grčkog alfabeta, izvedeno od feničkoga het. U najstarijim oblicima alfabeta obilježavalo je velar h, a poslije se ustalilo kao znak za dugo e; od kasnoantičkoga doba izgovara se kao i (→ itacizam). Kao oznaka broja može označavati glavnu, rednu ili priložnu varijantu broja osam (η′), odn. osam tisuća (ˏη).
2. U fizici, znak (η) za djelotvornost, dinamičku viskoznost i svjetlosnu učinkovitost.
