Miličić, Josip Sibe, srpski i hrvatski književnik (Brusje na Hvaru, 3. III. 1886 – Bari, Italija, 1943). Studirao romanistiku i slavistiku u Beču i Firenci, završio u Rimu 1911., doktorirao 1913. u Beču tezom o G. Leopardiju. Od 1913. živio je u Beogradu; bio je član nacionalističke jugoslavenske omladine. Između dvaju svjetskih ratova radio je u diplomatskoj službi. Sudionik antifašističkog pokreta; nestao u talijanskom zarobljeništvu, na moru pred Barijem. Prvu knjigu Pjesme objavio je 1907., no afirmaciju je doživio 1920-ih, kao pripadnik srpskoga modernističkoga kruga, ekspresionističkim zbirkama Knjiga radosti (1920) i Knjiga večnosti (1922), obilježenima kasnosecesijskim i »kozmičkim« motivima (B. Donat). Povratak matičnoj književnosti označila je poema Apokalipsa (1941). Posebne domete ostvario je u novelistici: knjige Borovi i masline (1926), Žena i čovek (1927) i More: tajna jednog zločina (1928) psihološki su bremenita proza o izoliranu otočnom životu. Napisao je i roman Veličanstveni beli brik Sveti Juraj (1928). Objavio je i Deset pjesama o Don Juanu (1912; pseudonim Josip Griješni), zbirke pjesama »3« (1914) i Moje selo Brusje (1936), te zbirke novela Hronika potonulog ostrva (1928) i Sergije Ivanović Arbuz (1935). Posmrtno mu je tiskano Deset pjesama o partizanima (1944).
