vedānta [~da:'~] (sanskrtski veda: [sveto] znanje + anta: kraj; kraj vedskoga korpusa), indijski sustav mišljenja koji se izgradio na kraju vedskoga razdoblja, a izlaže se u obliku komentara o otajstvenim pitanjima u upanišadskim tekstovima (→ upanišadi). Na njima se temelji i potonji filozofski sustav koji se također zove vedānta, ili uttara-mīmāṃsā (→ mīmāṂsā). Uz upanišade, za svoje temeljno polazište sustav uzima Bhagavadgītu (→ mahābhārata) i temeljne priručnike brahmasūtranske škole. Vedānta sistematizira nedualističko naučavanje (advaita: nedvojstvo), sadržano u pjesničkom obliku već u upanišadskim tekstovima. Osnovni tekst sustava (Vedāntasūtra ili Brahmasūtra) pripisuje se mitskomu učitelju Bādārayani i sadrži 555 sūtra. U njima se sažimlje upanišadsko naučavanje o apsolutnom jedinstvu pojedinačnoga načela (ātman) i univerzalnog načela (brahman), tj. izjednačenje vrhovnoga nadosobnog apsoluta i čovjekova unutrašnjega sepstva; to je jedina realnost, izvan koje stoji samo obmana (māyā). Svijet se pak doživljava kao stvaran iz neznanja(avidyā), a krajnji je cilj sustava spoznaja čistog i apsolutnoga bitka (brahman = ātman), jer ona oslobađa čovjeka iz samsāre, odnosno kruga rađanja i smrti. Najveći je obnovitelj vedāntskoga sustava filozof Śaṇkara, koji se žestoko protivio svakomu dualizmu, potom niz drugih učitelja (najistaknutiji su Bhāskara, → Rāmānuja i → Madhva).
