Zoščenko [zo'šč’inkə], Mihail Mihajlovič, ruski književnik (Sankt Peterburg, 10. VIII. 1895 – Lenjingrad, danas Sankt Peterburg, 22. VII. 1958). Pripadao je književnoj skupini Serapionova braća. Začetnik je kratke, humoristične novele, pisane u obliku tzv. skaza, pripovjednoga postupka koji stilom oponaša svakidašnje kazivanje o stvarnom osobnom doživljaju. Proslavio se već prvom knjigom novela i feljtona Pripovijetke Nazara Iljiča, gospodina Sinebrjuhova (Rasskazy Nazara Il’iča, gospodina Sinebrjuhova, 1922), zatim zbirkama Humorističke priče (Jumorističeskie rasskazy, 1923), Veseli život (Vesëlaja žizn’, 1924) i Poštovani građani (Uvažaemye graždane, 1926). U njima prikazuje novi tip junaka – neobrazovanog i priprostoga sovjetskog malograđanina, dezorijentiranoga u doba revolucije; prepletanjem govornoga jezičnog izraza s pogrješno upotrijebljenom političkom terminologijom, administrativnim izrazima i knjiškim rječnikom, autor nastoji ostvariti neposrednu pripovijetku-improvizaciju. U nastojanju da svlada vlastitu depresiju, Zoščenko je napisao neku vrstu psihološke studije Vraćena mladost (Vozvraščënnaja molodost’, 1933). Sličnom se tematikom bavi i u zbirci pripovijedaka Plava knjiga (Golubaja kniga, 1934), nakon koje mu je sovjetska vlast zabranila objavljivanje knjiga u kojima prelazi granicu »pozitivne satire«. Još je grublje vlast reagirala na autobiografski tekst o ljudskoj podsvijesti Pred izlazak sunca (Pered voshodom solnca, 1943). God. 1946. postao je, zajedno s A. Ahmatovom, žrtva javne osude, nakon koje mu je bilo zabranjeno objavljivanje te je živio u potpunoj izolaciji.
