Pavić, Slavka (Slavica), hrvatska fotografkinja (Jajce, BiH, 20. X. 1927). Studirala je na Ekonomskom fakultetu u Zagrebu. Fotografijom se bavi od 1951. na poticaj supruga Milana Pavića. Jedna je od osnivačica Ženske sekcije Fotokluba Zagreb (1973) i suorganizatorica godišnjih izložbi Žene snimaju (1973–88. i nakon 2003). Slijedeći poetiku subjektivne fotografije, izgradila je opus koji je tijekom vremena prepoznat kao antologijski. Izraženom reduktivnošću i naglašavanjem reda, od jednostavnih i svakodnevnih prizora i detalja stvara djela formalne čistoće, minimalističkih i elegantnih oblika, čistih tonova i naglašenoga crno-bijeloga grafizma. Intuitivno je prepoznavala simbolički potencijal naizgled običnih seoskih (Susret, Ulcinj, 1952; Žene krša, 1958; Petrinja, 1965; Kalnik, berba, 1983) i urbanih prizora (U prolazu i Dvorišni prozor, 1951., MUO; Čitači, 1960; Ispod mosta, 1971). Na antologijskoj fotografiji Dolazi novi grad (1960., MGZ), prikazom dječaka na biciklu koji vodi konja po savskom nasipu s izgradnjom Novoga Zagreba u pozadini, pružila je ikoničku metaforu susreta tradicije i moderniteta. Snimala je i kontinentalne krajolike (Daruvarski pejzaž, 1966), motive prirode (Usahlo stablo, 1964; Istarski pejzaž, 1980), radničku svakidašnjicu (Čelična užad, 1959; Ljevači, 1966), nerijetko sjenama postižući metafizički ugođaj (Dječak, 1951; Plaža, 1968; Život ulice, 1974; Kazalište sjena, 1980), pronalazila humor u svakidašnjem (Limeni vitezovi, 1958; Odmor turista, 1959), ukazala na probleme zagađenja (Ekologija, 1975). Katkad se krajnjim sažimanjem i stilizacijom približila geometrijskim tendencijama i apstrakciji (Geometrija, 1957; Šetači, 1959; Crno-bijelo, 1974), a 1970-ih snima i kontrastno izvedene konstruktivističke kompozicije s prikazima urbanih struktura naglašenoga rešetkastog rastera i ritmiziranih oblika i površina (Stupovi, Semafori II i Vertikale, 1977). Uz često prisutan narativni element, nepretenciozna višeznačnost njezinih fotografija razvidna je i u poigravanju hijerarhijom motiva i umnažanjem sličnoga (Mala božanstva, 1974; Dvojica, 1976; Odlazak, 1986). Ulančanim fotografskim nizovima postizala je sugestiju kretanja blisku filmu (Kompozicija, 1956; Konjanici, 1969; Trkači, 1970; Fotoniz I, 1975), a kratko je eksperimentirala s fotografskim medijem, postupkom razvijanja dvostrukom ekspozicijom (Orgulje, 1975; Znak T, 1976; Požega, 1977), povećavanjem negativa (Križevi i vijenci, 1970) i fotogramima (ciklus Eksperiment, 1975). Od 2000-ih prelazi na digitalnu fotografiju (Pomak, 2004; Fotograf, 2012; Izložba, Goli i bosi, Svjetleća konstrukcija, 2014). Retrospektivna izložba priređena joj je u Muzeju grada Zagreba 2014. Dobitnica je nagrade za životno djelo Fotokluba Zagreb »Tošo Dabac« 1990. i Nagrade »Vladimir Nazor« za životno djelo za 2021.
