Bijaći (Bihaći), ime povijesnog lokaliteta i širega prostora oko njega koji se nalazi između Trogira i donjekaštelanskog polja, tj. iznad Divulja, prema obroncima Kozjaka, na sjeveru do Trečanice (602 m), na zapadu do Trnošćaka (472 m). U antičko doba ondje je bilo naselje Siculi, u koje je Klaudije naseljivao veterane. Pretpostavlja se da su Bijaći bili povremeno sjedište hrvatskih vladarâ. Ondje je knez Trpimir izdao 4. III. 852. povelju kojom je potvrdio darovnicu kneza Mislava Splitskoj metropoliji, u kojoj se prvi put spominje ime Hrvat. I knez Muncimir poveljom od 28. IX. 892. potvrđuje u Bijaćima, ispred crkve sv. Marte, darovnicu svojega oca Splitskoj nadbiskupiji.
Na lokalitetu Stombrate otkrivena je trobrodna starohrvatska crkva sv. Marte s pravokutnom apsidom i zvonikom na pročelju, koja je bila sagrađena na temeljima starokršćanske bazilike. Pronađeno je više kamenih fragmenata urešenih pleternom plastikom IX. i X. st. te rekonstruiran oltarski ciborij s natpisom ALMIFIC(a)E (M)ARTHAE CUNC(t)A HA(e)C NOVA CERNIT(e) (dicata)... (Gledajte sve ovo što je iznova podignuto u čast časne Marte). Crkva sv. Marte spominje se 1197. Čini se da je razorena za provale Osmanlija. Nakon rata hrvatsko-ugarskoga kralja Ludovika I. Anžuvinca s Mlecima (1358) Bijaći su opustjeli.
