Grbalj, srednjovjekovna župa na području današnje Crne Gore. Ime se dovodi u svezu s antičkim gradom Agruviumom (Acruvium). Prostirala se na području od poljâ u zaleđu Budve do poljâ uz more, a središte joj je bilo oko današnjega sela Branovića. U XI. st. bila je pod vlašću kneza Vojislava, koji ju je s Trebinjem ostavio sinovima Gojislavu i Predimiru, a nakon Bodinova bijega iz Carigrada 1078. našla se pod njegovom vlašću. U XII. st. župa je došla pod vlast srpskih kraljeva; kralj Milutin 1307. darovao ju je Kotoru, a car Dušan to potvrdio ispravom iz 1351. Tom se prilikom u Grblju spominju: Ljuta, Dobrota, manastir sv. Grgura, Luštica, Krtole, Bijela, Kruševica i grad Ledenice nad Risnom. Župu Grbalj osvojio je 1396. knez Radič Crnojević, a nakon njegove pogibije iste ju je god. zauzeo Sandalj Hranić Kosača. God. 1432. u župi je izbila, uz pomoć Mlečana, buna protiv kotorskih feudalaca, koja je potkraj 1433. mletačkom intervencijom ugušena, a vođe su bili prognani. Grbaljski su se seljaci ponovno pobunili protiv kotorskih feudalaca 1448., kada je u Zetu prodrla vojska despota Đurđa Brankovića. Buna je ugušena na početku 1452. zajedničkim djelovanjem Stefana Crnojevića, Mlečana i kotorskih feudalaca. Od 1497. Grbalj je bio pod osmanskom vlašću. Od XV. st. do 1715. u župi se izmjenjivala vlast; 1715–97. bila je pod mletačkom vlašću, nakon toga, uz kraća razdoblja ruske (1806–07) i francuske vlasti (1807–13), do 1918. i pod austrijskom vlašću, zatim u jugoslavenskoj državi (od 1929. u sastavu Zetske banovine), a nakon II. svjetskog rata pripala je s Bokom kotorskom Crnoj Gori.
