ikonografija (ikono- + -grafija), disciplina povijesti umjetnosti koja proučava, razjašnjava i klasificira sadržaj, smisao i simboliku likovnoga prikaza (motiv, osoba, tema). U klasičnoj antici to je bilo umijeće portretiranja. Najranije ikonografske studije, atributi i simboli prikupljeni iz antičke književnosti pojavili su se u XVI. st.; u XVIII. st. ikonografija je postala granom arheologije, isprva vezana za klasifikaciju likova i motiva antičkih spomenika, potom se od XIX. st. bavila isključivo značenjem religijskih simbola u kršćanskoj umjetnosti. U novije doba ikonografska se metoda sve više primjenjuje na djela drugih religija i mitologija, na alegorijske prizore, prikaze povijesnih događaja i na opuse pojedinih autora. Ikonografija također proučava i oznake (atribute) po kojima se neki likovi prepoznaju (Amor, goli krilati dječak s lukom i tobolcem punim strijela), i književne izvore na temelju kojih je neki prizor nastao (kršćanska ikonografija u prvome redu Bibliju, apokrifne i kanonske knjige, životopise svetaca i legende te liturgijsku dramu).
