novopitagorizam (novo- + pitagorizam) (neopitagorizam), religiozno-filozofski smjer helenističko-rimske epohe koji eklektički sabire različita antička naučavanja (pitagorizam, platonizam, aristotelizam, stoicizam) i neke istočne kultove. Razvio se u Aleksandriji već u II. st. pr. Kr. Najznačajniji je predstavnik te škole, koja zastupa tezu o potrebi moralnog i asketskoga samousavršavanja, Apolonije iz Tijane (I. st.). Njegov život, što ga je opisao Filostrat, i život samoga Pitagore, obrasci su svetačkoga života istinskih filozofa, koji su, prema shvaćanjima škole, posrednici između ljudi i Boga. Još se spominju Nigidije Figul, Moderat iz Gada, Nikomah iz Gerase i dr. Novopitagorizam se već u III. st. pretopio u → novoplatonizam. Novopitagorizam je jedan od idejnih izvora kršćanstva.
