pandžapski jezik (pendžapski, panjābī, punjābī), jezik indoarijskog ogranka indoiranske grane indoeuropske jezične porodice. Službeni je jezik u indijskoj saveznoj državi Punjab, a govori se i u Pakistanu (Lahore), gdje prema zapadu prelazi u jezik lahndā, koji neki pakistanski i indijski lingvisti svrstavaju u pandžapski. Govornika pandžapskog u užem smislu ima oko 40 milijuna (u Indiji oko 29 milijuna). Tipološki, padžapski je u istoj skupini sa zapadnim hindskim. Sikhi ga pišu pismom gurmukhī, hinduisti pismom devanāgarī, a u Pakistanu se piše perzijsko-arapskim pismom. Književnost na čistom pandžapskom javlja se potkraj XVI. st.; do tada se pisalo mješavinom staroga hindskoga (delhijski govor) i uglavnom bradža s elementima pandžapskoga. I svetu knjigu Sikha, koji čine oko 60% stanovništva indijskog Punjaba, Guru Granth, obilježava takav jezični izraz.
